“آزار و اذیت”؛ زنان آزار دیده «مسئول» بیان تجربیات خود می شوند!

به گزارش ایسنا، «م» از سال‌های ابتدایی دانشجویی و زمانی که شاید 18 یا 19 ساله بود، می‌گوید دوست داشت دستش در جیب باشد و دنبال کار پاره‌وقت می‌گشت. مردم فکر می کنند که تنها زنان کمی آزادتر در معرض آزار و اذیت مردانه قرار می گیرند و من حجاب دارم و خشونت و آزار کلامی و رفتاری مردان را در محیط های اجتماعی تجربه کرده ام.

به یاد دارم زمانی که به یک شرکت بیمه کار رفتم، صاحب شرکت به بهانه های مختلف مصاحبه شغلی را به تاخیر انداخت تا همه مشتریان بروند و در حالی که هیچکس در خانه نبود مرا برای مصاحبه به اتاق خود فراخواند. جامعه ای غیر از من و او.» با وجود اینکه از خشونت فیزیکی استفاده نمی کرد، حرف هایش از همان ابتدا مرا آزار می داد.

در برگه مشخصات نوشتم مجرد هستم و حتی کارت شناسایی خود را ارائه کردم اما او دوباره از من پرسید: مطمئنی مجردی؟

جواب دادم بله و او با لحنی که مدام احساس ناامنی بیشتری به من می کرد ادامه داد: “فکر می کنی نامزد نداری؟ یا در رابطه عاطفی نیستی و کسی را ندیده ای؟” وقتی صحبت به آن نقطه رسید، پرسیدم: «چرا این سؤالات را می‌پرسی؟ آیا این روی روند کار من در این شرکت تأثیر می گذارد؟ “” نه، اما کارمندانم برای من اعضای خانواده به نظر می رسند و من باید جزئیات زندگی شخصی ام را بدانم.” او گفت. به زودی صمیمی؟ “” اما.”

رفتار آزاردهنده در گزارش “محترمانه”.

یادم می آید که یکی از اساتید به بهانه های مختلف و با الفاظ مودبانه و محترمانه بیرون از کلاس مرا به بهانه درس و سنجش به محیطی غیر دانشگاهی مانند دفتر یا رستوران و کافه خود دعوت کرد. ، و من می گویم می خواهم در مورد رتبه بندی شما صحبت کنم. هر بار می‌گفت: «با من راحت باش، از من خجالت نکش، من با دانش‌آموزانم صمیمی هستم.» و انتظار داشت که ما یک گپ تصویری داشته باشیم. این رفتارها ممکن است بسیار مؤدبانه و محترمانه به نظر برسد، اما برای من اوج آزار و اذیت تلقی می شد و همین ظاهر مؤدبانه بود که اثبات آزار و اذیت را برای این فرد در صورت آزار و اذیت، دشوارتر می کرد».

م که معتقد است هنوز داستان زنان آزار دیده از تجربه خشونت آنها در جامعه وجود ندارد، توضیح داد: به کسی نگفته ام. در واقع، نمی‌توانم بگویم، زیرا به محض اینکه جریان تعریف می‌شود، شما متهم می‌شوید که «شاید به مردی در باغ سبز نشان داده‌اید که این اتفاق افتاده است» یا «اگر وضعیت به همان اندازه که شما می‌گویید ناراحت‌کننده بود، چرا از همان ابتدا متوجه رفتار می شوید؟” “آیا صاحب کسب و کار یا استاد مشکوکی شدید؟ آیا این داستان را دنبال نکردید؟” سکوت کردم چون می دانستم به خودم مدیونم، چون می دانستم دستم بند نیست و اگر اصلاً بخواهم شکایت کنم، بر اساس کدام ماده می توانم رفتار محترمانه اما آزاردهنده معلم یا خشونت و مزاحم مالک را ثابت کنم. او از من شکایت می کند که شرکت هر لحظه او را کوچک می کند. از سوی دیگر، حتی اگر ثابت می‌شد، روند طولانی شکایت به اصطلاح «درمان بعد از مرگ سهراب» بود، اما من ماندم و آبرو ثابت نشد و آزار و اذیت ثابت نشد. “

ردپای آزار و اذیت محترمانه برای م. لحن نامشخص، استفاده از برخی کلمات و بیان مطالبی که نباید در حضور زن گفته شود و احساس صمیمیت مفرط از جمله رفتارهای ناامن برخی از همکاران مرد است که جرم انگاری نشده است. . ماده قانونی و قابل نقد نیست. مخالفت کرد چون تا دهانت را باز کنی می گویند به خودت شک داری؟

من در مورد حفظ شغلم سکوت کردم

ماجرای «ر» دختر 25 ساله متاهل و بازدیدکننده یک شرکت خصوصی متفاوت است: «به تناسب کارم باید به مدیر بسیاری از فروشگاه ها مراجعه کنم. خیلی وقت ها پیش می آید که رئیس سالن با وجود اینکه می داند متاهل، متاهل و یک فرزند بزرگ است با من شوخی عجیبی می کند و وقتی اعتراض می کنم می گوید چرا این کار را کردی من شوخی کردم پس من با همه هستم، نه فقط با تو.» و این در نهایت روند انجام کار من را مختل می کند، بنابراین من باید با اراده او برای حفظ کار پیش بروم. من برای حفظ شغلم سکوت می کنم. باید صبور باشم تا شغلم را از دست ندهم».

صدای دویدن پاها و اشک هایی که وقتی به خانه می رسیدم را فراموش نمی کنم

او زنی 48 ساله است که مصاحبه شغلی برای او تبدیل به یک تجربه خشونت آمیز شده است:«اس ام اسی دریافت کردم مبنی بر اینکه یک وکیل در دفتر حقوقی برای پاسخگویی به تلفن ها استخدام شده است. به آدرس رفتم. دفتر وکالت او در یک ساختمان مسکونی نزدیک دادگاه بود. وقتی وارد شدم، در را قفل کرد و کلید اپن آشپزخانه را برداشت. اینجا بود که نگران بودم. شروع کرد به گفتن جملاتی که با شنیدن آنها به اصل ماجرا پی بردم که استخدام منشی بهانه است و هدف چیز دیگری است. من عمداً طوری رفتار کردم که از نگرش مثبتم نسبت به خواسته های او راحت شوم. منتظر فرصت ماندم تا کلید در را بردارم و از ساختمان فرار کنم. همینطور بود که برای آوردن کیفش به اتاق خواب رفت، من از دفتر فرار کردم. هیچ وقت صدای پاهایم و اشکی که وقتی به خانه ریختم را فراموش نمی کنم.

به گزارش ایسنا، قوانین فعلی برخی از رفتارها و آزار و اذیت زنان را جرم انگاری نمی کند و این بی توجهی به زنان خشن، سکوت راویان را تشدید می کند و مرتکبین صریح تر می شوند.

از یک سو در پیشگیری از وقوع خشونت های جنسیتی که با وجود شیوع بالای این جنسیت، گاه توسط مردان و گاه از سوی نوجوانان و کودکان، تصادفی از سوی زنان صورت نمی گیرد، اثر بازدارنده ای وجود دارد. قوانینی که در آن موارد خشونت علیه زنان و سایر افراد جامعه به وضوح تعریف و جرم انگاری شده است، وجود قانون جامع در این زمینه حائز اهمیت است.

اما با وجود وعده بررسی لایحه «حفظ کرامت و حمایت از زنان در برابر خشونت» در صحن علنی مجلس شورای ملی. بعد از عید نوروز و شروع در سال 1401او همچنان در مجلس شورای اسلامی است و به دادگاه نیامده است.

امیدواریم نمایندگان مجلس شورای اسلامی به عهد خود عمل کنند و در بررسی و تصویب این لایحه که نزدیک به 10 سال از تهیه آن می گذرد و هنوز به تصویب نرسیده معطل نمانند.

خشونت مبتنی بر قدرت است

زهرا نژاد بهرام، فعال زن این سیاستمدار با بیان اینکه بر اساس یک مقوله خشونت را می توان به آگاهانه و عمدی یا عمدی یا ناخودآگاه و غیرعمدی تقسیم کرد، به ایسنا گفت: جامعه بشری علیرغم اینکه قرن ها مرحله ابتدایی را پشت سر گذاشته است، به تمدن بشری نزدیک شده و مردم آموخته اند. بدون توجه به تفاوت ها با هم زندگی کنیم، اما همچنان شاهد خشونت مبتنی بر جنسیت در بخش های مختلف جامعه هستیم.

وی در ادامه با بیان اینکه استفاده از زور، سرکوب و وادار کردن افراد به انجام کاری جزء ماهیت خشونت است، اما در واقع خشونت مبتنی بر قدرت است، ادامه داد: خشونت جنسیتی خشونت علیه یک جنس و زنان تمام شده است. به طور کلی اکثر قربانیان خشونت جنسی اعم از کلامی، رفتاری یا جنسی زنان هستند و بیش از 90 درصد از محکومان خشونت جنسی در جامعه مرد هستند.

ابهام در موارد خشونت مبتنی بر جنسیت در قوانین داخلی

نژاد بهرامی خشونت های جنسیتی را به آزار و اذیت کلامی، رفتاری، خانگی، جسمی و جنسی تقسیم کرد و افزود: موارد این نوع خشونت های جنسیتی یا در قوانین داخلی تعریف خاصی ندارند و یا به قدری مبهم هستند که هیچ گونه جرم انگاری ذکر نشده است. . .

وی در عین حال گفت که نه تنها قوانین داخلی در تعریف موارد آزار و اذیت مبهم است، بلکه قربانیان خشونت مبتنی بر جنسیت تمایلی به حضور در دادگاه و صحبت در مورد آزار و اذیت خود ندارند.

این فعال اجتماعی با تاکید بر اینکه بخش زیادی از خشونت در همه جوامع به مسائل فرهنگی برمی گردد و نیازمند ارتقای فرهنگی هستیم، خاطرنشان کرد: در عین حال قانون اگرچه همه چیز را نمی توان با قانون حل کرد، اما یکی از مصادیق پیشگیری از خشونت است. بنابراین ما باید به ابهامات قانونی در شناسایی موارد خشونت و آزار مبتنی بر جنسیت بپردازیم.

چرا زنان هنگام آزار و اذیت سکوت می کنند؟

این فعال اجتماعی دلیل سکوت زنان یا سایر قربانیان این گونه آزارها را «خجالت» ناشی از این رویداد، «ترس» از اتهاماتی که برای آزار و اذیت و خشونت تأمین مالی کرده‌اند، و از دست دادن «امتیاز اجتماعی» فعلی شماست.

نژاد بهرام تصریح کرد: در واقع بخشی از علت سکوت قربانیان خشونت به مسائل فرهنگی و عرفی، آداب و رسوم و آموزش برمی گردد. اینکه مردم نه تنها با فرد آزار دیده همدردی نمی کنند، بلکه قربانیان را مقصر می دانند یا قربانیان از امتیازات فعلی که افراد خشونت طلب دارند محروم می شوند و بنابراین ترجیح می دهند در مورد آن صحبت کنند. از آزار و اذیت در دادگاه خودداری کنید زیرا جامعه این افراد را نمی پذیرد، به ویژه زنانی که مورد آزار و اذیت قرار می گیرند.

این فعال اجتماعی همچنین به اهمیت تربیت اجتماعی و جنسی در خانواده ها در نحوه برخورد افراد با قربانیان خشونت اشاره کرد، چرا که گاهی آموزش های اجتماعی و جنسی در جامعه و خانواده به گونه ای است که افراد هر اشتباهی را به یک جنس نسبت می دهند. ، در مواجهه با زنان قربانی خشونت، معتقدند که خود این زنان در ایجاد این آزار و اذیت نقش داشته اند.

به گفته وی، در شرایط کنونی، اصول تربیتی در خانواده ها و اصول آموزشی کتاب های درسی و دانشگاهی نیازمند بازنگری است تا این نگاه های تحقیرآمیز نسبت به زنان از بین برود.

نژادبهرام در پاسخ به این سوال که گاهی زنان آزار دیده متهم به خشونت می شوند، چرا بعد از مدت ها ماجرا را تعریف می کنند، توضیح داد: زنان آزار دیده تا کنون سکوت کرده اند و زمان از این حادثه خشونت آمیز گذشته است و اکنون در حال قصه گویی هستند.

این فعال حوزه زنان در پایان سخنان خود بر اهمیت گفتن و گفتن قربانیان خشونت در افزایش آگاهی عمومی تاکید کرد و خاطرنشان کرد: گفتن این زنان خشن می تواند باعث افزایش آگاهی و توجه مردم شود. در این راستا و افزایش توجه و آگاهی قانونگذار به پرونده های کیفری و لزوم تعیین مجازات برای این موارد. جامعه باید توجه داشته باشد که داستان سرایی از تجربیات زنان خشونت طلب نباید موجب ضعف، بی توجهی و از بین رفتن امتیازات اجتماعی این زنان شود. علاوه بر این، اصول تربیتی در خانواده ها باید تغییر کند و مادران باید به پسران خود بیاموزند که حقوق زنان در جامعه را بپذیرند. در عین حال نباید در اصول تربیتی خود به مردان و پسران امتیاز ویژه بدهیم. نباید به زنان صبر و اطاعت و به مردان پرخاشگری و نافرمانی بیاموزیم، زیرا این نوع تربیت در نهایت منجر به خشونت، بی ثباتی در روابط خانوادگی، بی ثباتی در روابط اجتماعی، افزایش تفاوت های جنسیتی، پرخاشگری و تنش و درگیری و بی اعتمادی شدید می شود.

انتهای پیام/